بررسی شرایط و ویژگی های یک جامعه مهدوی و منتظر امام عصر عصر امام(ع) پس از ظهور و قیام جهانی اش، براستی از درخشان ترین و دوست داشتنی ترین و زیباترین عصرها برای جهان، از آغاز آفرینش جهان و انسان است. و کاملاً بجا و درست است که نام عصر ظهور و جامعه مهدوی را «عصر حاکمیت نور و دانش و بینش» به مفهوم واقعی آن نام گذاریم، نه روزگاری را که ما

با استخراج عناصر اصلی ایده مهدویت و پرورش الگوی مبتنی بر این فکر میتوان نسلی پرورش داد که اعتقاد به مهدویت از مولفه‌های اساسی فکر اوست و نه‌تنها در شعائر بلکه در اهداف و آرمان‌ها به امام گرایش دارد و جهت زندگی را به سمت انسان کامل معطوف می‌سازد. ...

هر جمعه به جاده آبي نگاه مي كنم و در انتظار قاصدكي مي نشينم كه قرار است خبر گامهاي تو را براي من بياورد، گامهاي استوار و دستهاي سبزت را. اگر بيايي، چشمهايم را سنگفرش راهت خواهم كرد. تو مي آيي و در هر قدم، شاخه اي از عاطفه خواهي كاشت و قاصدكي را آزاد خواهي كرد. تو مي آيي و روي هر درخت پر شكوه لانه اي از اميد براي كبوتران غريب خواهي ساخت. صداي تو، بغض فضا را

یکی از عرصه­های مهم و در عین حال، نیازمند فراهم سازی زمینه­های مطالعه و تحقیق در حوزه مهدویت پژوهی، بررسی مسائل مرتبط با زنان در فرهنگ مهدوی است. زنان، بخش عمده یک جامعه را تشکیل داده و با توجه به نقش های خاص­شان در عرصه خانواده و جامعه، توجه به آنان در هر گونه برنامه ریزی ترویج فرهنگ مهدوی، لازم و ضروری است. با توجه به نقش تربیتی و مادری زنان، کلید یک

بررسی شرایط و خصوصیات یاوران امام زمان و بیان مصادیق آن امیرالمومنین علي علیه السلام فرمود: « (در نزديكي ظهور) آلات لهو و لعب در رهگذر مردم آشكارا به كار گرفته مي‌شود، مردم عبور مي‌كنند و كسي جرأت نمي كند از آن جلوگيري كند.» (روزگار رهايي ص 803)...

بیانات فرهیختگان و بزرگان در خصوص مباحث مهدویت مشتمل بر مصاحبه ها و سخنرانی ها و ... استغفار حقیقی استغفاری است كه انسان واقعا از گناهی كه مرتكب شده پشیمان باشد و به آن باز نگردد و حقوق مردم و حقوق الهی را كه ضایع كرده، جبران كند و بدهی مردم را بپردازد، اگر حق كسی را ضایع كرده از آنان طلب رضایت نماید و اگر خمس یا زكاتی بدهكار است، پرداخت كند،

هيچ وقت براي رفتن به جبهه مانعش نشدم، اما اخلاقم را مي دانست که چقدر زود دلواپس مي شوم. به همين دليل بعد از هر عمليات به من زنگ مي زد و خبر سلامتي اش را مي داد. چند روزي از عمليات گذشته بود و هيج خبري از او نداشتم. نگران بودم، مي ترسيدم اتفاقي برايش افتاده باشد. خودم را دلداري مي دادم که شايد مجروح شده و بستري است؛ اما انگار دلم نمي