مقدمه:
يکي از آرمان‌ها و اهداف قيام امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) احياي دستورها و احکام الهي است، همان گونه که در دعاي عهد مي‌خوانيم: « اوست احياگر احکام تعطيل شده قرآن». به تبع چنين مطلبي، منتظران حضرت مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) که سعي در هماهنگي اعمال خود با ايشان را دارند، بايد در صدد تلاش براي يادگيري احکام الهي و نيز عمل به آن باشند. احکام منتظران، سلسله مطالبي است که از مسائل و احکام شرعي مربوط به مناسبت‌ها و اماکن و اعمال متناسب با امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) سخن مي‌گويد.
ايستادن به احترام نام حضرت مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف).
يکي از مستحبات، ايستادن به هنگام شنيدن نام‌هاي امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف)، به ويژه لقب خاص آن حضرت، يعني « قائم آل محمد (عليهم السلام)» و گذاشتن دست‌هاي خود به علامت احترام و تعظيم بر سر است.[1]
روايت شده است که روزي در مجلس امام صادق (عليه السلام) نام مبارک امام زمان برده شد. حضرت به منظور تعظيم و احترام نام آن حضرت از جاي خود برخاستند.[2] همچنين نقل شده است که « دعبل»، هنگامي که در خراسان قصيده خود را نزد حضرت رضا (عليه السلام) خواند و به ذکر حضرت حجّت (عجل الله تعالي فرجه الشريف) رسيد، امام رضا (عليه السلام) از جاي برخاست و دست مبارکش را بر سر خود گذاشت و فرمود: « اللهم عجّلِ فرجه و سهِّل مَخرجه».[3]
گرچه متعارف و مشهور اين است که با شنيدن آن نام خاص، مردم به احترام حضرت مي‌ايستند، ولي مرحوم مامقاني مي‌فرمايد: « ايستادن به هر يک از نام‌هاي امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) مستحب است و اختصاص به نام قائم ندارد».[4]
پرسش: آيا ايستادن به هنگام شنيدن نام حضرت واجب است؟
پاسخ: واجب نيست.[5]
ذکر نام خاص حضرت مهدي(عليه السلام)
از مسائلي که عموم شيعيان از آن دوري مي‌جويند، بردن نام خاص حضرت است؛ در حالي که اکثر علماء آن را ممنوع نمي‌دانند. آيت الله مکارم شيرازي مي‌فرمايد: « اين ممنوعيت مربوط به زمان تقيه بوده است و امروز مانعي ندارد».[6]
پرسش: در مجامع عمومي بردن نام مبارک حضرت مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) به نام خاص آن حضرت چه حکمي دارد؟
پاسخ: مانعي ندارد.[7]
توهين به نواب اربعه
پرسش: وظيفه مسلمانان در مقابل کساني که به نوّاب اربعه امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) و علماي شيعه توهين مي‌کنند چيست؟
پاسخ: کساني که به نوّاب اربعه امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) جسارت، و يا نسبت به فقها و علماي بزرگ شعيه اهانت مي‌کنند، چنانچه بتوان با نصيحت و ارشاد، آن‌ها را هدايت کرد، بايد اقدام به نصيحت و ارشاد نمود و در غير اين صورت، بايد از آن‌ها اجتناب کرد. لذا جوانان شيعه هم بايد مراقب باشند که دست‌هاي تفرقه‌افکن ميان آن‌ها تفرقه نيندازند و در مقابل دشمنان اسلام، متحد و متفق باشند و اعتقادات اصيل مکتب اهل‌بيت(عليهم السلام) را از علماي شناخته شده و کتاب‌هاي معتبر، فرا گيرند؛ تا گرفتار وسوسه‌هاي منحرفان نگردند.
ادامه دارد...
پی‌نوشت‌ها:
[1]. فرهنگ فقه، ج1، ص683، منتخب الاثر، ص 506.
[2]. نجم الثاقب، ص523.
[3]. شکوه فقاهت، ص310؛ الغدير، ج2، ص361 و استفتائات جديد آيت‌الله تبريزي، ص505، س 2208.
[4]. مرآت‌الکمال، ج3، ص 307؛ منتهي الامال، ج2، ص486.
[5]. استفتائات جديد آيت‌الله تبريزي، ص 515، س 2208؛ استفتائات جديد آيت‌الله مکارم، ج3، س 1513 و استفتائات آيت‌الله بهجت، ج4، ص571، س6516.
[6]. القواعد الفقهيه، ج1، ص494.
[7]. جامع المسائل فاضل، ج2، ص492، س1292؛ استفتائات جديد آيت‌الله تبريزي، ص502، س2207؛ استفتائات آيت‌الله مکارم، ج3، س 1506 و استفتائات آيت‌الله نوري، ج1، س1010.
پدید آورنده: حجت‌الاسلام والمسلمين محمود اكبري
